Co gaat op zoek naar een nieuw overdrukventiel voor de boiler. Helaas, meer dan een afdekdop wordt het niet. Er is bewolking en regen voorspeld, maar rond 11.00 uur gaan we er toch uit. Erg veel wind staat er niet dus het zal wel weer motoren worden. Als we een uurtje uit de Marina zijn gaan er allerlei lampjes branden op het motorpaneel. Wat nu weer! De motor krijgt geen koelwater, de slang is losgeschoten. Terwijl we een beetje op het zeil ronddobberen lost Co het probleem op. De motor draait weer, we spugen water, maar de lampjes temperatuur en oliedruk blijven branden. Na een telefoontje met de Nanni-dealer in Nederland wordt besloten dat het geen kwaad kan. Waarschijnlijk is er een sensor defect. Vol goede moed gaan we op volle kracht richting Paleokastritsa (aan de westkust van Corfu), gezien de tijd die we verloren hebben zal dit vandaag wel niet haalbaar zijn. 5 Mijl verder valt spontaan het hele motorpaneel uit. Voordeel is dat die rode lampjes weg zijn, maar we hebben ook geen toerenteller meer. Co checkt e.e.a. en dan blijkt dat de dynamo ook niet meer werkt.(tenminste de accu's worden niet meer geladen)  Het lijkt wel of er een spook bezig is in het motorruim. We snappen er niets van en durven het niet aan om zo verder te gaan. Omdraaien en terug naar Gouvia Marina. Hier moet een monteur bijkomen. Na aankomst in Gouvia hebben we met een half uur een monteur aan boord. Dezelfde die in juni ook onze motorproblemen heeft opgelost. Weer met tolk want de beste man kan geen woord Engels. Co legt het probleem uit, de motor wordt gestart en wat denk je; helemaal niets. De hele boot gaat op zijn kop, er wordt wat gerommeld. Conclusie; slechte contactpuntjes (in het snoer van controlepaneel naar dynamo en motor) en door al het water (vanwege het losschieten van de slang) is het paneel er gewoon mee opgehouden. Het zal wel, we zijn allang blij dat alles weer werkt. Reden om een biertje open te trekken. Ons vreugdegevoel verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als we net voor we gaan eten nog een keer de motor starten; niets dus.

Allereerst via het havenkantoor de monteur weer opgeroepen. Die is er gelukkig vrij snel. De kabel van de startaccu is niet meer aangesloten. Losgetrild? Zeg het maar.
Het is bewolkt en het ziet er niet vriendelijk uit buiten, maar we gaan toch. We willen hier weg. Gouvia Marina wordt uitgeroepen tot Pech-haven. Alleen maar ellende hebben we hier gehad. De richting die we op moeten laat alleen maar dikke grijze wolken zien. Tot de noordelijke punt gaat het goed, maar dan onweer en een geweldige regenbui. Co en Ellen offeren zich op. Het plan wordt bijgesteld en we gaan naar het eiland Erikoussa. Vandaar kunnen we ook over naar Italië. Om 17.15 uur lopen we binnen (25 mijl). Een ander jacht gaat net voor anker maar dat ziet er niet lekker uit. Er staat teveel deining. Ondanks dat de pilot dieptes van 2 tot 3 meter aangeeft gaan we er toch in. Je ziet de rotsen liggen, blijft altijd moeilijk inschatten hoeveel ruimte er over blijft. Alles gaat gelukkig goed. Mijn stemming laat te wensen over, het weer wordt minder, ik krijg een dikke keel. Ik was van plan gewoon de draad weer op te pakken, maar dat valt niet mee.

Om 06.00 uur gaat de wekker. Eigenlijk geen tijd om op te staan, maar ja, hebben wel 60 mijl voor de boeg. Na Co geholpen te hebben de baai uit te komen ga ik weer liggen. Ik voel me nog beroerder dan gisteren. Pas aan het eind van de ochtend komt er wat wind opzetten en kan de motor uit. De hele route hebben we een knap vervelende golfslag en kan je binnen niet veel anders doen dan liggen. Door een flinke stroming voor Italiaanse kust  komen we veel lager uit dan bedoeld. Het is 16.45 (Italiaanse tijd) als we met ons kontje aan de kade liggen in Otranto. Iedereen is moe en ikzelf zit er doorheen. Ik wil helemaal niets meer. Gelukkig zijn we een goed team en haalt de rest me over om toch mee het stadje in te gaan om een overheerlijke pizza te eten.

De wind staat verkeerd, dus blijven we lekker een dagje liggen. We maken een flinke inhaalslag met school. Soms hangt dat schoolwerk als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. We doen een wasje, enkele kleine klusjes, Tom en Ellen vermaken zich met vissen. Laat in de middag krijgen we weer een staaltje te zien van Italiaans aanleg-vakmanschap. Na eerst dwars op 3 andere schepen gelegen te hebben (waardoor mooringlijnen tussen zijn kiel en roer in zijn gedraaid) wordt het jacht door 3 dinghy's met motor,naar een kopsteiger bij de jachtclub gesleept. Blijft lachen met die Italianen.

Alle wind die er is (gelukkig niet veel) komt uit de verkeerde hoek. Net wel net niet bezeild, motoren dus. Met de zeilen bij maken we dan een knoop of 6. Sinds Corfu-stad ligt de bijboot als een zielig pakketje op het voorkant. Als de bijboot er niet achter hangt scheelt dat toch weer twee tiende knoop. Voor we Brindisi aanlopen maken we een zwemstop. Zonder anker dobberen we een tijdje rond. Eigenlijk is het geen zwemstop maar een douchestop. Terugdenkend was onze laatste douche in Nederland. Brindisi is een grote stad en we gaan aan de kade liggen. Ik zie natuurlijk weer beren op de weg, helemaal als een Amerikaans stel (wat voor anker ligt) hun dinghy willen vast ketenen aan onze boot, terwijl zij even een boodschapje gaan doen. Co vindt het allemaal maar onzin, maar ik kan het niet goed loslaten. Alles op slot dan maar. We doen wat boodschappen en vinden een internetcafe. We moeten ons paspoort kunnen laten zien (Italiaanse regel) en dat hebben we natuurlijk niet bij ons. Ik heb een kleurenkopie van mijn rijbewijs in mijn portemonnee en na enkele kritische blikken wordt dat geaccepteerd, maar wel met de duidelijke melding dat alleen ik mag internetten en Co niet. We worden er een beetje lacherig van. 's Avonds gaan we een pizzaatje eten (vanaf het terras kunnen we de boot in de gaten houden) en maken een staaltje discriminatie mee wat in Nederland toch ondenkbaar is. Aan een tafeltje nemen drie gekleurde mannen plaats. Ze worden compleet genegeerd. Na een half wachten staan ze op en lopen weg. Ongelooflijk! In het barretje naast ons breekt een vechtpartij uit. Voor ons gevoel hangt hier toch wel een grimmig sfeertje. 

's Ochtends maken we eerst een wandelingetje door het stadje. Het heeft een prachtig middeleeuws gedeelte met daarin een grote kathedraal en een kasteel. Mola di Bari is maar 12 mijl. We kiezen hiervoor omdat we eigenlijk niet naar Bari willen, en hierdoor de overige dagroutes richting Vieste iets korter worden. Het zwemstopje wordt overgeslagen omdat het te fris is. Om 14.00 uur zijn we in Mola di Bari en weer is niet duidelijk waar we nu kunnen liggen. Na een paar zwaaiende armen gevolgd te hebben meren we aan bij de jachtclub. 40 Euro voor een nachtje. Gooi maar weer los, we gaan wel tussen de vissersboten, de lucht begint langzaam te wennen (en ik durf toch wel van boord). We doen nog een beetje school en gaan het stadje in. De overdekte vismarkt is prachtig om te zien. Onze achterbuurman (visser) staat er ook. Alle soorten vis en garnalen zijn keurig in bakken gesorteerd en iedere visser prijst zijn waar aan. Terug op de boot drinken we een borrel en gaat Tom een visser helpen uitladen. Als beloning krijgt hij een prachtige schelp, hij glundert. Sinds we weer terug zijn op de boot zitten we 's avonds meestal binnen (het wordt te fris en vooral erg vochtig) doen een spelletje of kijken een fimpje.